Kaak operatie dag (verbreden bovenkaak)

Ik moest om kwart over 7 's ochtends al in het ziekenhuis zijn. Het was er zo goed als uitgestorven toen ik er aan kwam (10 voor 7 of zo). Na een kort interview met een zuster, en nadat ik mij had omgekleed, kwam er meteen al een mannelijke zuster binnen om mij naar beneden te brengen. Het ging allemaal dus vrij snel.

Nadat ik mijn infuus kreeg moest ik wel weer een tijdje wachten en veel mensen werden al weggebracht, maar ik niet. Omdat ik er al een tijdje lag begon ik een paniekaanval te krijgen wat toch echt minder was. Ik weet nog wel toen ze mijn verstandskiezen trokken ik anti-anxiety medicatie kreeg en ik snapte niet waarom ze mij die nu niet gaven (ze wisten van mijn angst problemen).

Toch werd ik op een gegeven moment opgehaald en naar de operatie kamer gebracht. Daar waren heel wat mensen. Ik moest zelf op mijn operatie bed klimmen en daarna pakte ze me in als een taco. Niet lang daarna werd ik in slaap gebracht.

Toen ik wakker werd was een zuster mij wakker aan het schudden "hallo wakker worden". Ik dacht "nee, laat me maar lekker slapen" haha. Alles wat er daarna gebeurde is een beetje een waas. Ik weet wel dat er veel bloed door mijn neus kwam. Het duurde even voordat de zusters het door hadden dat het misschien slim was om een verbandje voor mijn neus te plakken. Ze gaven me wel een koud kompres voor mijn kaak en die legde ik dan steeds op mijn kussen neer en dan ging ik er op slapen, want dat voelde fijn aan mijn opgezwollen gezicht haha. Voordat ik het verbandje voor mijn neus kreeg, had het meisje dat naast mij lag de zusters gebeld omdat ik het hele bed onder bloede terwijl ik aan het slapen was en ze zich zorgde maakte (dit hoorde ik haar zeggen toen ik half wakker aan het worden was). Dat was wel lief van haar. Toen daarna gaven ze me uiteindelijk dat verbandje dus, wat heel erg hielp.

Iedereen op mijn kamer lag, lag daar voor een been operatie en ze kregen allemaal een ruggenprik. Ik was dus de enige die onder narcose werd gebracht en daar lag voor een kaakoperatie. Ik was ook vrij misselijk. Ze gaven me twee keer anti-misselijkheid medicatie. Net voordat ze de tweede dosis gaven, moest ik overgeven. Het was zwart met wat left-over frietjes er in hèhè. Maar het was er wel uit en ik voelde me alweer wat beter. Ze gaven me een ijsje die ik niet goed kon opeten. Dus toen gaven ze me appelmoes wat dan wel weer lukte.

Ik moest toen wachten tot half 5 toen de dokter (chirurg) kwam. Ik ging een uur voordat hij langs kwam nog even naar de wc. De zusters hielpen mij met lopen maar het ging zelf wel, voelde me alleen een beetje wazig. Op de wc hing een spiegel; Ik herkende mezelf niet in de spiegel. Het was zo vreemd!

De pijn viel heel erg mee. Mijn neus was erg gevoelig en daar had ik het meeste last van. Wat het meest zeer deed was waar mijn infuus had gezeten. Ik denk dat ze verkeerd geprikt hadden of zo want ik kon de eerste dag mijn rechter hand niet gebruiken omdat het zo'n pijn deed.

Nadat ik "ontslagen" was moest ik nog naar de apotheek in het ziekenhuis. Daar kreeg ik nog wat medicatie mee naar huis. Het stomme was dat ik twee medicaties had gekregen die ik helemaal niet samen mocht nemen?!?! Dus die mevrouw bij de apotheek raadde mij aan de ene te nemen en niet het andere.

Mijn opa en oma hadden mij bij het ziekenhuis opgehaald, en de dokter en zusters raadde mij aan om de eerste nacht bij hen te slapen. Ik knikte ja maar in de auto zei ik dat ze me gewoon naar mijn eigen huis moesten brengen. Ik wist dat ik daar de rust en ruimte had om goed te kunnen helen; dat zou ik bij hun thuis niet echt hebben. Nu ik ook hierna terug kijk ben ik erg blij dat ik deze keuze heb gemaakt!